Zoals eerder verteld, buiten zijn is voor ons een favoriete bezigheid. En met een tuin die redelijk op orde is, komen we nu ook aan spelen toe. Ik heb wat hulp gehad en dien ten gevolge is het campingterrein nu al bladerloos en seizoensklaar. Dat is zo’n prettig vooruitzicht, kan ik me lekker bezighouden met belangrijkere zaken, zoals spelen met mijn meiden.

En de tijd nemen om die twee dames op te zien groeien, dat was één van de hoofdredenen om hier naartoe te verhuizen. Door te kiezen voor een bedrijf aan huis in een omgeving waar je nog de ruimte van leven hebt, wil ik daar ook bewust mee bezig zijn.
Ik geloof dat ik het goed heb hier met de franse schooltijden, vier hele dagen weg en drie dagen thuis. Niet tussen de middag racen om ze op tijd naar huis te krijgen, een boterham naar binnen te laten werken en hop weer terug naar school om vervolgens 3 uur later weer paraat aan de poort te moeten staan. En dan zou ik er nog voor kunnen kiezen om ze op woensdag naar de ADN te brengen, de hele dag activiteiten met vriendjes en vriendinnen. Voorlopig geniet ik nog zo van de tijd die ik met ze heb, het is tenslotte zo voorbij, straks gaan ze echt hun eigen weg en willen ze echt niet meer met mams op pad. Ja om te shoppen, want zo klein als ze nu nog zijn, dat begrijpen ze uitstekend. Tot grote verbazing van vaders, die er maar niets van begrijpt dat onze meisjes echte meidenmeisjes blijken te zijn. En daar hoort winkelen dan ook bij…….

Eindeloos spelen…………
De trampoline is even op de achtergrond geraakt, daar de geheime hut op dit moment erg in zwang is. Hele taarten worden er gebakken op het (nep)vuur, visites worden afgelegd, kwade geesten, boze kabouters verslagen en de barbie prinsessen spelen de hoofdrol. Er was al een roze glitterjurk en een witte trouwjurk met parels, maar na de komst van een sneeuwwitje jurk is de tuin dan ook vaak gevuld met verklede meisjes. Gelukkig is het nog een grotere maat, dus die kan over de winterjas en hup, spelen maar!

En slapen in je verkleedkleren kan ook heel goed. Ik kan me zo voorstellen dat dat iets is waar je met plezier op terugkijkt als je later groot bent, zo lekker onverantwoord, niet in je pyjama maar gewoon uitgedost inclusief kroon in je bed ermee. Het gevolg is wel dat gaan slapen wat wordt uitgesteld, want prinses Chilla moet wel luisteren naar prinses Lela. De kasteeltuin komt ter sprake, net als de prins natuurlijk. Maar trouwen, dat gaan ze niet meer doen, dan moet er namelijk gekust worden en dat is echt heel smerig…………

Vaak als we op de bank naar het journaal zitten te kijken, zetten we toch het geluid even uit om de wonderlijke woordenstroom aan te horen. Het is een mengelmoes van echo’s (onze eigen woorden), voorleesverhalen, verzinsels en gebeurtenissen. Regelmatig barsten we in lachen uit om daar het geluid snel van te temperen, reken er namelijk maar wel op dat zo gespitst als wij zijn, de dames ook hun kans liggen af te wachten om zich weer bij ons te voegen met de bijkomende vragenlijst. “Waarom lachen wij zo, wat is dat op televisie, nee toch nog even plassen”, iedere lezer moet zich hier wel in herkennen, het rek-uurtje.

Het rek-uurtje…….
Naar bed om 19.30, vergeet het maar. Hoe stel ik het slaapmoment zo lang mogelijk uit?
Nee vanavond is er toch echt de show die moet worden gegeven, ruzies die moeten worden beslecht en “ahhh mam please nog een verhaaltje, toe nou eentje nog”. Ik vind het iedere avond weer een ware sport om het licht uit te kunnen doen met glimlachende kindertjes in bed. Want dat scheelt er nog wel eens aan, mokkende monsters met een enorme bokkenpruik is eerder een bekend verschijnsel. Pas nadat het ritueel van de visjeslamp aan, het sterrensnoer verlicht, de kruik op zijn plaats, kietelsessies uitgevoerd in een bepaalde volgorde en uitgebreid gegiechel, geklets en vliegende kussen, mag het licht uit. Dan volgt zoals beschreven ons luisteruurtje en treed er rond 21.00 de stilte op. En vanaf 6.30 begint het festijn dan weer van voren af aan…….

Lezen en schrijven……..
In Frankrijk begint men vroeg met lezen en schrijven. Al vorig schooljaar werden de beginselen gelegd, waardoor ze nu bijna alle letters kennen en met een beetje hulp van spellen, kunnen schrijven. Oké het zijn nog woordjes, maar toch, als je dochter in de la kijkt en concludeert dat de suiker op is en dat vervolgens op het boodschappenlijstje schrijft, groei ik van trots. Vier en een half jaar, wauw! Er blijft dan ook geen papier onbeschreven, naast tekenen en schilderen is er een nieuwe hobby bijgekomen, briefjes schrijven. En ook heel handig iedere tekening wordt nu gesigneerd, eindelijk weet ik wie wat heeft gemaakt.

Waar ik voorheen nog makkelijk uit elkaar kon houden wat van wie was, is (waarschijnlijk door de school) het “handschrift” van de dames behoorlijk veranderd. Iedere vakantie komen de schoolschriften mee naar huis waar de juf belangrijke tekeningen, foto’s van gebeurtenissen en oefeningen in bijhoud. Daar zie ik dat Mina steeds beter binnen de lijntjes kleurt, steeds nauwkeuriger wordt, terwijl Janna een lossere pols ontwikkelt.

Wat ik wel erg leuk vind omdat zij behoorlijk klem heeft gezeten. Ze begon destijds als baby’tje zeer verkrampt en ik mag graag geloven dat door alle energie, masseren, danslessen en verbale aanmoedigingen ze is verworden tot de krachtige jongedame vol van zelfvertrouwen die ze nu is. Oké, soms klapt ze weer even helemaal dicht maar wie heeft er ooit ook weer beweert dat de weg van leren niet gepaard gaat met vallen en opstaan?!

Mina volgt een wat golvende beweging, de ene keer is ze het stralende middelpunt en weet dat ook op heel natuurlijk manier voor elkaar te krijgen, het volgende moment huilt ze om niets, wil niemand haar vriend zijn (volgens haar) en is eigenlijk alleen mama’s schoot de fijnste plek om op te hangen. Zolang ik maar geen kusjes geef, beeeeeeeeeeeeh. De geestdrift waarmee ze voorheen riep dat ze ging trouwen met Matthys is verdwenen, want “mam als je trouwt dan moet je kussen, bah”.

Sprongen……….
Spelen met grotere kinderen heeft grote gevolgen. Onze lieve vrienden Eric Jan en Annemarie weten met hun dochters meerdere malen per jaar de weg naar Pébru te vinden. Tot groot genoegen van alle dames. Die van mij kijken er al weken van tevoren naar uit en kunnen dan ook niet wachten tot het zover is. Het leeftijdsverschil is behoorlijk (10, 12 en 14 Jaar) maar omdat de oudste, Ilse, hier afgelopen zomer twee weken samen met een vriendinnetje heeft gewerkt, weet ook zij zich nog steeds naadloos aan te sluiten bij de speelpartij. Het is wonderbaarlijk om te zien hoe snel de ontwikkeling van je kinderen gaat na zo’n bezoek. Na ruim een week praten ze anders, kunnen ze ineens weer een hoop dingen meer, ze worden echt snel groot. Dus ook daarom neem ik me voor nog meer tijd voor ze uit te trekken nu het nog kan.

Een echt kasteel………
Na ons bezoek aan Nederland dit voorjaar is oma Carla nog meer in achting gestegen. Zij werkt immers op een echt kasteel, Kasteel Groeneveld in Baarn. In het kasteel worden regelmatig exposities gehouden die speciaal voor kinderen zijn en wat extra leuk is, ze zijn interactief. Deze keer konden de dames nogmaals naar “de Gouden Boekjes” een kruip door, sluip door paradijs met levensgrote boekjes, ouderwetse rinkel telefoon, schepen die ze konden besturen, verkleed kleren die klaarlagen en …….. het circus waar ze zelf de hoofdrol in konden spelen. Mina en Janna hebben gevochten om de sterkste “man” van de wereld te mogen zijn, te worden opgesloten in de kooi en het vliegtuig te besturen.

Ik heb er eigenlijk alleen maar bijgezeten en gekeken, het was een voorstelling op zich. Ook de wandeling is het prachtige park om het kasteel is echt de moeite waard. Zoveel te zien en ontdekken. En dat laatste is toch echt kind eigen. Voor ons als grote mensen kan het zo leerzaam zijn de wereld door de ogen van een kind te zien. Zo helder, zo simpel, gewoon zoals het is. Dat ongeremde genieten, die overgave, heerlijk! En dan te bedenken dat er zoveel kinderen schijnen te zijn die nauwelijks in de natuur komen, dat is iets waar wij ons gelukkig geen zorgen om hoeven te maken. Janna en Mina hebben de buitenlucht nodig als zuurstof, zonder die mogelijkheid voelen we ons letterlijk benauwd.

En daarmee rond ik ook weer deze column af, hartelijk dank weer voor de belangstelling en hopelijk een keer tot ziens hier op de berg.

Een vrolijke franse groet,

Babs Mollema

Februari 2011